“บาร์หนังสือจากดวงจันทร์” สถานที่ซึ่งความบังเอิญกลายเป็นโชคชะตา

หากช่วงเวลาที่รู้สึกเสียดายที่สุดในชีวิตและช่วงเวลาที่อยากย้อนกลับไปแก้ไข มาปรากฎอยู่ตรงหน้า เป็นคุณจะเลือกอะไร

บนเส้นทางที่เดินผ่านเป็นประจำ อยู่ ๆ ก็พบกับร้านที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกตั้งอยู่ระหว่างซอกซอยที่แสนคุ้นเคย ทั้งที่จำได้แม่นว่าเมื่อวานหรือเมื่อวันก่อนไม่เคยเห็นร้านนี้มาก่อน–ร้านที่ชื่อว่า ‘บาร์หนังสือจากดวงจันทร์’ ซึ่งมีคำขวัญประจำร้านว่า ‘หากชีวิตของคุณเหมือนหนังสือได้หนึ่งเล่ม’
ณ ห้วงเวลาสุดท้ายของวันที่แสนเหนื่อยล้า แสงไฟนวลตาจากร้านช่วยปลอบประโลมจิตใจ  หากมองแค่ป้ายหน้าร้านคงแยกไม่ออกว่าที่นี่เป็นร้านหนังสือ บาร์ หรือว่าคาเฟกันแน่  เมื่อเปิดประตูเข้าไป สิ่งแรกที่เตะตาคือชั้นวางที่มีขวดเหล้าเรียงราย
สงสัยคงจะเป็นร้านเหล้าละมั้ง  จากนั้นพนักเสิร์ฟสาวหูกระต่ายที่แลดูสับสนจะยื่นเมนูมาให้ด้วยท่าทีแสนประหม่า   ชื่อรายการบนเมนูล้วนมีเอกลักษณ์ ไม่ว่าจะเป็น ‘จูบของรักแรก’  ‘เด็กชายที่พบเห็นหลายสิ่ง’ หรือ ‘ภูตอวกาศ’
สำหรับท่านที่มีความกังวลใจ โปรดเลือกเมนูที่สะดุดตาที่สุด แล้วบาร์เทนเดอร์ผมสีครามจะนำค็อกเทลมาเสิร์ฟให้ในทันที

“เรื่องราวที่สั่งได้แล้วครับ”

สำหรับเรื่อง “บาร์หนังสือจากดวงจันทร์” ถือเป็นผลงานเปิดตัวของคุณนักเขียน เลยสงสัยว่าเหตุใดถึงเลือก
นำ ‘ดวงจันทร์’  ‘เหล้า’  และ  ‘ร้านหนังสือ’  มาร้อยเรียงเข้าด้วยกัน

เนื่องจากเป็นสามสิ่งที่ผมต้องการเวลามีเรื่องให้ต้องคิดครับ โดยเฉพาะตอนยังเป็นนักศึกษา เวลาที่อยากเสริมความรู้เกี่ยวกับวิชาเรียนหรือเรื่องการสร้างมนุษย์สัมพันธ์  ผมก็มักจะอ่านหนังสือที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านั้นบ่อย ๆ ครับ  ในมหาวิทยาลัยจะมีห้องสมุดที่แม้แต่นักศึกษาที่ไม่มีเงินก็ยืมหนังสือได้ง่าย ๆ ใช่ไหมล่ะครับ  ช่วงสุดสัปดาห์ห้องสมุดจะเงียบสงบและอบอุ่นมาก
ทำให้นึกถึงร้านขายหนังสือแถวบ้านสมัยเด็ก ๆ ก็เลยชอบครับ  แต่ถ้าเป็นเวลาที่หนังสือช่วยแก้เรื่องกวนใจไม่ได้ ผมมักเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าครับ พอตกดึก เรื่องที่ชวนให้คิดก็มักจะมากขึ้นด้วยใช่ไหมครับ
เพราะงั้นผมจึงมักจะมองท้องฟ้าตอนกลางคืนมากกว่าท้องฟ้าสีฟ้าในตอนกลางวันน่ะครับ  ในช่วงเวลาที่ไม่เหลือใคร ผมเคยมองดวงจันทร์ในขณะที่รู้สึกเศร้าใจมาก ๆ เพื่อระบายความกลัดกลุ้มออกมาครับ  ช่วยให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของผมดีขึ้นมาได้บ้างน่ะครับ พอหลังจากได้มองดวงจันทร์แล้วรู้สึกเหมือนได้จมเข้าไปในห้วงความคิดเลยละครับ  แต่ถ้าแม้แต่การมองดวงจันทร์ก็ยังไม่ช่วยให้ใจสงบลงได้
ผมก็มักจะพึ่งเหล้าครับ กระดกเหล้าเข้าปากไปด้วย ระบายเรื่องในใจให้เพื่อนฟังไปด้วย  หรือแม้แต่ในบางทีที่เพื่อนมีเรื่องไม่สบายใจก็มักจะมีเหล้าอยู่ข้าง ๆ ร่วมฟังเรื่องราวเหล่านั้นไปด้วยกันเสมอครับ  ในวันที่ยากลำบากมาก ๆ ผมจะดื่มเหล้าแล้วมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนไปด้วยครับ  ผมอยากเขียนหนังสือด้วยความรู้สึกเหมือนตอนเป็นนักศึกษาที่ผมมักจะขบคิดอย่างเอาจริงเอาจังกับความถูกต้องน่ะครับ
ดังนั้นผมจึงนำเอาวัตถุดิบทั้งสามอย่างนี้ที่เคยปลอบโยนผมในตอนนั้นมาร้อยเรียงเข้าด้วยกันครับ

ก่อนได้รับการตีพิมพ์อย่างเป็นทางการ ได้ยินมาว่าได้รับทุนสมทบจาก tumblbug[1] มากถึง 675% อยากทราบว่าเคยคิดมาก่อนไหมว่าจะได้ผลตอบรับดีขนาดนี้

ไม่ครับ จริง ๆ แล้วบอกไม่ได้เลยครับว่าจะสำเร็จลุล่วง 100% ตอนแรกผมสั่งพวงกุญแจมาคู่กับหนังสือแค่ ห้าชิ้นเองครับ
คิดว่าคงขายไม่หมดแน่ ๆ ถึงผมจะไม่ได้มั่นใจนัก แต่ที่ตัดสินใจขอระดมทุนเพราะอยากลองดูด้วยแรงทั้งหมดที่มี โดยเริ่มตั้งแต่กระบวนการเขียนไปจนถึงการรวมเล่มน่ะครับ ผมอยากลองทำอะไรพิเศษ ๆ ให้เป็นที่ระลึกสำหรับช่วงปีสุดท้ายของวัยยี่สิบดูครับ
และใช่ครับ สิ่งนั้นคือการทำหนังสือ ถ้าจะพูดให้ชัดขึ้นไปอีกก็คือการทำหนังสือนิทานครับ แต่พอเป็นว่าเขียนไปได้สักพัก แทนที่จะเป็นงานสำหรับเด็ก ๆ กลับกลายเป็นว่ามันกระทบใจบรรดาผู้ใหญ่ได้มากกว่า เหมือนอยากจะปลอบประโลมตัวเองน่ะครับ มันทั้งยากและทั้งกังวลมาก ๆ แต่พอได้รับการตอบรับที่อบอุ่นกว่าที่คิดก็รู้สึกตกใจมากจริง ๆ ครับ
เป็นเหล่าผู้คนที่รู้สึกขอบคุณด้วยใจจริงเลยล่ะครับ แค่เป็นกำลังใจให้กันก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว พอได้รับรู้ความเห็นที่บอกว่าสนุกยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยได้เลยครับ